متقاضیان 38 شغل : آنکارا و ورشو

[Peymanrs]

حاجی جون هر چی جلوتر میره این پروسه استرس بیشتر میشه. بعد از مدیکال استرس من چند برابر شده. تمام مطالبی که مهدی گفت واقعا صدق می کنه. این استرس برای منی که همیشه مخالف مهاجرت بودم خیلی زیاده. اما خوب با شرایطی که بعد از سال 88 دیدم و وقایعی که هر روز داره برام پیش میاد دیگه مطمئن شدم که تصمیم درسته و اینجا دیگه قابلیت اصلاح وجود نداره و جای موندن نیست. ولی پیامدهای این مهاجرت هم برام روشن نیست. مطمئنم وضعیت کاری من اینجا خیلی خیلی بهتر از اون ور خواهد بود حتی اگه اونجا برم سر کار خودم. یقیه مواردی هم که مهدی گفت کاملا در مورد من هم صادقه، فقط هرچی جلوتر میرم بیشتر میشه و الان دیگه همیشه دارم فکر می کنم که نکنه باید زندگی تو شرایط فعلی رو ترجیح بدم به رفتن و هزار تا اما و اگر دیگه...​

قبول دارم دکتر جان+1
یکهو نمی دونم چرا اینطوری شد
می دونی هر کدوم از ماها که به اینجا رسیدیم چقدر هزینه برای کشورمون داشتیم، الان هم کمترینمون لیسانسه و هممون توی کارهامون جزو بهترینهاییم ولی داریم می ریم
اونجا حاضریم از صفر شروع کنیم، بطور مثال خودت اینجا پزشکی با کلی برو بیا اونجا باید دوباره کلی درس بخونی تازه شاید قبول کنند بهت پروانه بدند
یا خوده من توی دانشگاه کلی برو بیا درست کردم ولی واقعا می گم دارم می رم اونجا دلیوری پیتزا بشم

بعد از 88 هر کی رو می بینیم که یک تخصص خاصی داره و به اصطلاح سرش به تنش می ارزه داره می ره یا به فکر پیدا کردن راهی برای رفتنه
کاش قدر ماها رو بیشتر می دونستن، توی فروم قبلی یا اینجا کسایی رو می بینیم که واقعا خاص هستند و ارزش بسیاری برای کشور می تونند داشته باشند ولی دارند به هر طریقی راهی پیدا می کنند که از ایران برند

یک مثالی توی اپلای زدم بد نیست حالا که موضوعش بازش شد دوباره بگم
صاحب یکی از بهترین شرکتهای دنیا می گفت: هر روز ساعت 5 بعد از ظهر که کارکنان کارخونه ام از سر کارشون می رند، نمی دونم که آیا تمام سرمایه ام رو فردا صبح خواهم داشت یا نه

مدیر اون شرکت تمام سرمایه شرکتش رو نه ماشین آلات دید نه امکاناتش بلکه همه سرمایه اش رو منابع انسانیش می دونه
حالا ما داریم چیکار می کنیم هر روز بهترین و بهترین افراد جوان مملکت دارند می رند و فقط تنها کاری که می کنند نوشتن مقاله در همشهری هست که آمار فرار مغزها زیاد شده؟؟!!؟؟؟

حسین جان روزنامه ها رو هماهنگ کن اینقدر چرت و پرت ننویسند
مسئولین رو هم هماهنگ کن قدر ماها رو بیشتر بدونند
هر چند که عمرا هماهنگ بشن
​

 

[vartig]

دوستان گرامی، با سلام من هم بعنوان تازه وارد به جمع اعضای فروم پیوستم
از گروه 38 رشته فدرال
ارسال به سیدنی: Dec 2009
فایل نامبر اول: Feb 2010
فایل نامبر دوم: April 2010
ارسال پرونده به ورشو: Dec 2012
دریافت نامه مدیکال: June 2012​

سلام و خوش آمدين
تاريخ هاي ما تقريبا مثل همه. شما مديکال گرفتين؟؟
چه جالب؟
جاب آفر يا چيز خاصي داشتين؟
فاميل چي؟؟
​

 

[qorashi]

قبول دارم دکتر جان+1
یکهو نمی دونم چرا اینطوری شد
می دونی هر کدوم از ماها که به اینجا رسیدیم چقدر هزینه برای کشورمون داشتیم، الان هم کمترینمون لیسانسه و هممون توی کارهامون جزو بهترینهاییم ولی داریم می ریم
اونجا حاضریم از صفر شروع کنیم، بطور مثال خودت اینجا پزشکی با کلی برو بیا اونجا باید دوباره کلی درس بخونی تازه شاید قبول کنند بهت پروانه بدند
یا خوده من توی دانشگاه کلی برو بیا درست کردم ولی واقعا می گم دارم می رم اونجا دلیوری پیتزا بشم

بعد از 88 هر کی رو می بینیم که یک تخصص خاصی داره و به اصطلاح سرش به تنش می ارزه داره می ره یا به فکر پیدا کردن راهی برای رفتنه
کاش قدر ماها رو بیشتر می دونستن، توی فروم قبلی یا اینجا کسایی رو می بینیم که واقعا خاص هستند و ارزش بسیاری برای کشور می تونند داشته باشند ولی دارند به هر طریقی راهی پیدا می کنند که از ایران برند

یک مثالی توی اپلای زدم بد نیست حالا که موضوعش بازش شد دوباره بگم
صاحب یکی از بهترین شرکتهای دنیا می گفت: هر روز ساعت 5 بعد از ظهر که کارکنان کارخونه ام از سر کارشون می رند، نمی دونم که آیا تمام سرمایه ام رو فردا صبح خواهم داشت یا نه

مدیر اون شرکت تمام سرمایه شرکتش رو نه ماشین آلات دید نه امکاناتش بلکه همه سرمایه اش رو منابع انسانیش می دونه
حالا ما داریم چیکار می کنیم هر روز بهترین و بهترین افراد جوان مملکت دارند می رند و فقط تنها کاری که می کنند نوشتن مقاله در همشهری هست که آمار فرار مغزها زیاد شده؟؟!!؟؟؟

حسین جان روزنامه ها رو هماهنگ کن اینقدر چرت و پرت ننویسند
مسئولین رو هم هماهنگ کن قدر ماها رو بیشتر بدونند
هر چند که عمرا هماهنگ بشن
​

راستش حاجی جون من فکر می کنم اینا اصلا براشون مهم نیست که چه هزینه هایی برای تک تک این آدم ها شده و چه سرمایه هایی هستند این بچه ها برای مملکت. حتی دنبال راه کارهایی هستند برای دک کردن افراد تا جولانگاه بیشتری داشته باشند خودشون که موارد متعدد این تلاش برای دک کردن رو خود من دیدم​

 

[sarvenaz]

[rtl]
الان بلاتکلیفی جای خودشو به استرس داده...
استرس اینکه اونجا قراره چی بشه و آیا وضعمون بهتر از اینجا میشه یا نه...
استرس اینکه نکنه تصمیمون هیجانی و از روی خامی بوده باشه و این حرف داییم « هر جا که روی، آسمان به همان رنگ است» درست از آب در بیاد...
استرس اینکه حالا ما که میریم، تو این اوضاع چه به سر پدر و مادر و خواهر برادرمون میاد...
استرس قیمت دلار، قیمت بلیط، اینکه نکنه اونجا پول کم بیاریم و از این قبیل فکرا که شاید خیلیهاشو بارها پیش خودم حل کردم ولی بازم میاد سراغم...
خلاصه حاجی... بد دردیه این استرس...درد بی درمونیه حاجی... خدا واسه گرگ بیابون نخواد حاجی ...[/rtl]​

مهدی جان این استرس بعد از مدیکال کاملا طبیعیه
من وقتی مدیکالم را گرفتم خیلی خیلی استرس داشتم و احساس میکردم دارم هل داده میشم برم ولی دلم نمیره
تمام افکار تو را هم داشتم
اطرافیان هم که همه آیه یاس:: اینکه اینجا شما موفقید و ................
اما وقتی کپی پاس را خواستند در پوست خودم نمیگنجم دوستدارم زودتر ندگی جدیدم را شروع کنم
من فکر میکنم همه ما 38 رشته ایها یه درد مشترک داریم
اولش شوق رفتن. شوق و شوق وشوق
بعدش سماق مکیدن
بعدش انتظار و انتظار و.....انتظار
بعدش شکایت
بعدش بلاتکلیفی
آنقدر این پروسه طولانی و فرسایشی شد که همه ما انرژی اولیمون را ازدست دادیم
با اینکه خیلی هم دنبال پیشرفت زندگی توی ایرانمون نبودی و هوای مهاجرت داشتیم ولی موفق هم شدیم زندگی امروزمون با زندگی سه سال پیشمون متفاوت شد
و البته سنمون بالا رفت
دیگه فقط به سرانجامی پروسه فکر میکردیم . مدیکال برامون یه رویایدست نیافتنی شد و بیشتر رسیدن به مدیکال برامون هدف شد
اما وقتی رسیدیم تازه فهمیدیم شوخی شوخی داریم میریم و تازه استرس های طبیعی یه مهاجر شروع شد
نگران نباش این نیز بگذرد​

 

[shamloo]

قبول دارم دکتر جان+1
یکهو نمی دونم چرا اینطوری شد
می دونی هر کدوم از ماها که به اینجا رسیدیم چقدر هزینه برای کشورمون داشتیم، الان هم کمترینمون لیسانسه و هممون توی کارهامون جزو بهترینهاییم ولی داریم می ریم
اونجا حاضریم از صفر شروع کنیم، بطور مثال خودت اینجا پزشکی با کلی برو بیا اونجا باید دوباره کلی درس بخونی تازه شاید قبول کنند بهت پروانه بدند
یا خوده من توی دانشگاه کلی برو بیا درست کردم ولی واقعا می گم دارم می رم اونجا دلیوری پیتزا بشم

بعد از 88 هر کی رو می بینیم که یک تخصص خاصی داره و به اصطلاح سرش به تنش می ارزه داره می ره یا به فکر پیدا کردن راهی برای رفتنه
کاش قدر ماها رو بیشتر می دونستن، توی فروم قبلی یا اینجا کسایی رو می بینیم که واقعا خاص هستند و ارزش بسیاری برای کشور می تونند داشته باشند ولی دارند به هر طریقی راهی پیدا می کنند که از ایران برند

یک مثالی توی اپلای زدم بد نیست حالا که موضوعش بازش شد دوباره بگم
صاحب یکی از بهترین شرکتهای دنیا می گفت: هر روز ساعت 5 بعد از ظهر که کارکنان کارخونه ام از سر کارشون می رند، نمی دونم که آیا تمام سرمایه ام رو فردا صبح خواهم داشت یا نه

مدیر اون شرکت تمام سرمایه شرکتش رو نه ماشین آلات دید نه امکاناتش بلکه همه سرمایه اش رو منابع انسانیش می دونه
حالا ما داریم چیکار می کنیم هر روز بهترین و بهترین افراد جوان مملکت دارند می رند و فقط تنها کاری که می کنند نوشتن مقاله در همشهری هست که آمار فرار مغزها زیاد شده؟؟!!؟؟؟

حسین جان روزنامه ها رو هماهنگ کن اینقدر چرت و پرت ننویسند
مسئولین رو هم هماهنگ کن قدر ماها رو بیشتر بدونند
هر چند که عمرا هماهنگ بشن
​

!حاجی جان روزنامه ها از جای دیگه ایی هماهنگ میشن که بنده جرات دخالت در کارشون رو ندارم
برای هماهنگی با مسئولین هم ظاهراً باید به واحد "هماهنگی مسئولین و ملت" مراجعه کرد تو کهریزک، که فاصله اش از ما خیلی زیاده قربون شکلت
:-X
من برخلاف شماها، که همتون پیر پاتال و جا افتاده هستید!!!، هنوز موقعیت خیلی خاصی ندارم

!!فرصتی داشتم که تو "هوا فضا" استخدام بشم، البته نه به خاطر اینکه خیلی کارم درسته بلکه به خاطر اینکه پارتی داشتم، که اونم به خاطر مهاجرت پرید
!!!از هیجده سالگی هم تو فکر رفتن بودم، آپریل 2007 هم برای اولین بار اقدام کردم. اگر جسارت نباشه بنده از سال 84 احساس کردم که دیگه بازی تمومه
تنها دلنگرانی من هم پدر و مادر و خواهرم هستش و البته واقعاً هم دلنگرانی بزرگی هستش
عمر خیلی کوتاهه و فرصت با هم بودن اندک! من نگران این هستم که بعداً به خاطر این موضوع پشیمون بشم
:'(
​

 

[saeedCan]

من حاجی نیستم اما یه چیزی رو دوست دارم بگم. به نظر من افراد مهاجر دو دسته هستن . گروه اول عده ای که موقعیت ( مالی - اجتماعی - یا هر چیزی که خودشون میدونن ) خوبی اینجا دارن و فقط میخوان پاس آبی داشته باشن واسه روز مبادا . و گروه دوم کسانی که به هر دلیلی اینجا ارضا نمیشن . به نظر من گروه اول واسه عقیده و خواستشون خیلی حاضر نیستن هزینه (معنوی ) کنن اما گروه دوم که من هم جزوشون هستم حاضرن برای خواسته اشون هر کاری کنن . من هنوز بچه ندارم اما خدا شاهده 90 درصد انگیزه من برای رفتن تغییر زندگی بچه ای هست که در آینده من مسئول خوشبختیشم . هیچ تضمینی نیست که اون اونجا خوشبخت شه اما با معیارهای امروز من دارم کار درست رو انجام میدم . در خودمم میبینم که مدرک دکترام رو پاره کنم و بریزم دور و برای محقق شدن هدفم برم زمین شویی کنم . واقعا این کار رو میکنم چون هدفم هست . حالامهدی جان تو هم حاضری و در خود میبینی که این کار رو بکنی ؟ اگه جواب مثبته بدون که به هدفت ایمان داری و در کاری که میکنی ذره ای شک نکن . من در حدی نیستم که خدای ناخواسته بخوام نصیحتت کنم . اما این تجربه شخصی من هست ​

Very well said. +1

 

[saeedCan]

حاجی جون هر چی جلوتر میره این پروسه استرس بیشتر میشه. بعد از مدیکال استرس من چند برابر شده. تمام مطالبی که مهدی گفت واقعا صدق می کنه. این استرس برای منی که همیشه مخالف مهاجرت بودم خیلی زیاده. اما خوب با شرایطی که بعد از سال 88 دیدم و وقایعی که هر روز داره برام پیش میاد دیگه مطمئن شدم که تصمیم درسته و اینجا دیگه قابلیت اصلاح وجود نداره و جای موندن نیست. ولی پیامدهای این مهاجرت هم برام روشن نیست. مطمئنم وضعیت کاری من اینجا خیلی خیلی بهتر از اون ور خواهد بود حتی اگه اونجا برم سر کار خودم. یقیه مواردی هم که مهدی گفت کاملا در مورد من هم صادقه، فقط هرچی جلوتر میرم بیشتر میشه و الان دیگه همیشه دارم فکر می کنم که نکنه باید زندگی تو شرایط فعلی رو ترجیح بدم به رفتن و هزار تا اما و اگر دیگه...​

At the time of decision to immigarate, this was my thought:
I don't know if I can live in Canada or not or if it is a good country, BUT I know that I can not live here any more.

 

[vartig]

مهدی جان این استرس بعد از مدیکال کاملا طبیعیه
من وقتی مدیکالم را گرفتم خیلی خیلی استرس داشتم و احساس میکردم دارم هل داده میشم برم ولی دلم نمیره
تمام افکار تو را هم داشتم
اطرافیان هم که همه آیه یاس:: اینکه اینجا شما موفقید و ................
اما وقتی کپی پاس را خواستند در پوست خودم نمیگنجم دوستدارم زودتر ندگی جدیدم را شروع کنم
من فکر میکنم همه ما 38 رشته ایها یه درد مشترک داریم
اولش شوق رفتن. شوق و شوق وشوق
بعدش سماق مکیدن
بعدش انتظار و انتظار و.....انتظار
بعدش شکایت
بعدش بلاتکلیفی
آنقدر این پروسه طولانی و فرسایشی شد که همه ما انرژی اولیمون را ازدست دادیم
با اینکه خیلی هم دنبال پیشرفت زندگی توی ایرانمون نبودی و هوای مهاجرت داشتیم ولی موفق هم شدیم زندگی امروزمون با زندگی سه سال پیشمون متفاوت شد
و البته سنمون بالا رفت
دیگه فقط به سرانجامی پروسه فکر میکردیم . مدیکال برامون یه رویایدست نیافتنی شد و بیشتر رسیدن به مدیکال برامون هدف شد
اما وقتی رسیدیم تازه فهمیدیم شوخی شوخی داریم میریم و تازه استرس های طبیعی یه مهاجر شروع شد
نگران نباش این نیز بگذرد​

يک چيزي گفتي نتونستم چيزي نگم
سه سال از بهترين دوران زندگيمو فقط در انتظار ماه بعد گذشت

روزي که خبر تقلب در امتحان دستياري رو دادن گفتم جهنم مي رم کانادا شايد قبول نشم ولي حداقل تقلب نمي کنن
وقتي شنيدم دوستان تک تک دارن مطب مي زنن من گفتم مي رم کانادا مي زنم
وقتي شنيدم دوستان بچه دار شدن گفتم من ميرم کانادا بچه دار مي شم به قول دوستان باشد که فرزندانم...
وقتي شنيدم هم دوره اي هام پوزيشن تحقيق گرفتن مي رن آمريکا گفتم من مي رم کانادا اونجا ...
هر وقت چيزي شنيدم همينو گفتم ولي تا حالا به هيچ چيزي که نرسيدم هيج هنوز هم نمي دونيم اصلا خواهيم رسيد يا نه :-\
​

 

[shamloo]

At the time of decision to immigarate, this was my thought:
I don't know if I can live in Canada or not or if it is a good country, BUT I know that I can not live here any more.

100% agree with you dear Saeed...
Site doesn't allow me now...+1 asap

 

[mahdi717]

مهدی جان این استرس بعد از مدیکال کاملا طبیعیه
من وقتی مدیکالم را گرفتم خیلی خیلی استرس داشتم و احساس میکردم دارم هل داده میشم برم ولی دلم نمیره
تمام افکار تو را هم داشتم
اطرافیان هم که همه آیه یاس:: اینکه اینجا شما موفقید و ................
اما وقتی کپی پاس را خواستند در پوست خودم نمیگنجم دوستدارم زودتر ندگی جدیدم را شروع کنم
من فکر میکنم همه ما 38 رشته ایها یه درد مشترک داریم
اولش شوق رفتن. شوق و شوق وشوق
بعدش سماق مکیدن
بعدش انتظار و انتظار و.....انتظار
بعدش شکایت
بعدش بلاتکلیفی
آنقدر این پروسه طولانی و فرسایشی شد که همه ما انرژی اولیمون را ازدست دادیم
با اینکه خیلی هم دنبال پیشرفت زندگی توی ایرانمون نبودی و هوای مهاجرت داشتیم ولی موفق هم شدیم زندگی امروزمون با زندگی سه سال پیشمون متفاوت شد
و البته سنمون بالا رفت
دیگه فقط به سرانجامی پروسه فکر میکردیم . مدیکال برامون یه رویایدست نیافتنی شد و بیشتر رسیدن به مدیکال برامون هدف شد
اما وقتی رسیدیم تازه فهمیدیم شوخی شوخی داریم میریم و تازه استرس های طبیعی یه مهاجر شروع شد
نگران نباش این نیز بگذرد​

دقیقا همینطوره​

 

[mahdi717]

At the time of decision to immigarate, this was my thought:
I don't know if I can live in Canada or not or if it is a good country, BUT I know that I can not live here any more.

Good point +1

 

[qorashi]

At the time of decision to immigarate, this was my thought:
I don't know if I can live in Canada or not or if it is a good country, BUT I know that I can not live here any more.

Your are absolutely right dear Saeed.

 

[Peymanrs]

At the time of decision to immigarate, this was my thought:
I don't know if I can live in Canada or not or if it is a good country, BUT I know that I can not live here any more.

thanks a lot for your GREAT comments
++++++++1

 

[hamed.]

...
عمر خیلی کوتاهه و فرصت با هم بودن اندک! من نگران این هستم که بعداً به خاطر این موضوع پشیمون بشم
:'(
​

+1
نگرانی من هم همینه​

 

[sarvenaz]

بچه هااااااااااااا یکی جواب سوال منو بده

لطفا